فرزند شایسته، خواسته طبیعى و فطرى همه انسان‏هاست. همه آرزو دارند فرزندانى سالم و صالح داشته باشند؛ فرزندانى که روشنى‏بخشِ دیده و شادى‏بخش جان آنها باشند. حتّى انسان‏هاى ناشایسته نیز دوست دارند فرزند آنها خوب و شایسته باشد.

امّا همّت پرورش‏یافتگان در مکتب قرآن، از این خواست طبیعى فراتر است.

آنها مى‏خواهند نه تنها فرزندانشان خوب و شایسته باشند؛ بلکه مى‏خواهند فرزندان آنها در کنار خانواده، پیشوا و سرمشقِ انسان‏هاى شایسته بشوند. آنان در مقام نیایش، به خداى مهربان، چنین مى‏گویند:

«رَبَّنَا هَبْ لَنَا مِنْ أَزْوَ جِنَا وَذُرّیتِنَا قُرَّهَ أَعْیُنٍ وَ اجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِینَ إِمَامًا.

پروردگارا! به ما از همسران و فرزندانمان، آن ده که مایه روشنى چشمان‏ما باشد، و ما را پیشواىِ پرهیزگاران‏گردان».

مسئله مهم این است که: چگونه مى‏توان به این آرزوى بلند، دست یافت و زمینه اجابت این دعا را در مورد فرزندان فراهم ساخت؟